riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Witam wszystkich po tej długiej przerwie. Gdy Wy nawijaliście wesoło kilometry, domykaliście opony lub borykaliście się z upartymi gaźnikami ja rozbijałem się po mieście komunikacją publiczną lub rodzinnym kombi ze śpiącym dieslem pod maską. Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się, iż kiedykolwiek kwestia wymiany taboru tramwajowego lub zakup nowych wagonów metra staną się dla mnie tak istotnym zagadnieniem.

Kto to widział, żeby u mnie było nudno? Dziś właśnie rozpoczynam batalię z największym, polskim zakładem ubezpieczeniowym (nazwy nie zdradzę – domyślcie się). Ufam oczywiście, że wszystko będzie dobrze, ale mimo wszystko jakiś tam dreszcz niepokoju przechodzi po plecach.

Wiadomo, mądry Polak po szkodzie. Postanowiłem, że na pierwszy egzamin pójdę sobie ot tak, z marszu. W końcu jeżdżę, tragedii chyba nie będzie. Jak się okazało - była. Motocykl okazał się być cięższy niż się tego spodziewałem, manewry trudniejsze a ja przez te pół roku już trochę zapomniałem.

Postanowiłem na dzień przed moim oficjalnym rozpoczęciem sezonu, w niedzielne przedpołudnie pojechać by zatankować mojego małego demona małej prędkości i poszwendać się po okolicy.

Jeżeli macie poukładane, spokojne życie, czy to jak u Kochanowskiego na wsi spokojnej, wsi wesołej, czy też w melancholijnym Krakowie, gdzie podobno (jak śpiewał brodaty bard) na Brackiej pada cały rok, to zazdroszczę.

Znów życie mnie dopadło a wraz z nim troski i problemy spychające radosną, blogową twórczość gdzieś na drugi, trzeci, siedemdziesiąty ósmy plan. Jedne problemy mniejsze, takie jak śnieg, lód i łysa opona, inne większe, jak dwa tygodnie mojego dziecka w szpitalu w związku z salmonellą prawdopodobnie (to moje osobiste przypuszczenia oparte na obserwacji codziennych zachowań mojej potomki) zlizaną z podeszwy buta. Można pomyśleć, że ogólnie to dupa na całej linii.

Po tej długiej abstynencji trochę przeraża mnie wizja skłębionych, spoconych ciał owijających się wokół metalowych rur. Boję się trochę tej atmosfery przesyconej niezdrową i niechcianą bliskością sapiących facetów i błyskających świateł na zmianę z półmrokiem rozjarzonym słabym światłem jarzeniówek. Wiem, że choć naprawdę nie chcę, znów tam wrócę, bo chłód i lód w końcu skierują moje kroki do… stołecznego metra.